Mbrojtësi kuqezi i Lokomotivës së Moskës, në një intervistë për mediat ruse
Mario Mitaj, një nga lojtarët që jep shumë siguri në mbrojtjen kuqezi, ka dhënë një intervistë për mediat ruse, duke folur në të gjithë fushën.
U transferuat te Lokomotiva e Moskës në verën e vitit 2022. A nuk kishit frikë të shkonit në Rusi në një kohë kaq të vështirë?
“Bisedimet për transferimin tim vazhduan për dy muaj. Gjatë kësaj kohe arrita të shikoj video të ndryshme në YouTube për vendin tuaj dhe situatën aktuale. Por e dija mirë se është e pamundur të gjykosh një vend pa qenë atje, pa marrë parasysh sa video shikon. Sigurisht, kisha frikë të shkoja në Rusi, një gjuhë e panjohur, një mjedis tjetër, njerëz të rinj. Por nëse nuk ndërmerrni rreziqe, atëherë pse të jetoni? Nuk u pendova për asnjë sekondë që erdha”.
Si ndodhi ky transferim?
“Kam pasur një situatë të vështirë në Greqi. Problemi me futbollin grek është se ata nuk u besojnë fare lojtarëve të rinj. Ata presin menjëherë një paraqitje të jashtëzakonshme nga një djal i ri në ndeshjen e tij debutuese. Praktikisht nuk ka asnjë shans për gabim , nëse dilni dhe nuk tregoni asgjë, ata fillojnë t’ju marinojnë në një kavanoz. Për shkak të kësaj, shumë djem të rinj u mërzitën dhe mbaruan së luajturi futboll. Jam përballur edhe me këtë tmerr: në sezonin tim të parë për AEK-un në moshën 17-vjeçare kam luajtur rreth 30 ndeshje, por në sezonin tjetër kam luajtur vetëm dy. Oferta nga Lokomotiva ishte një frymë e freskët për mua, një shans për t’u larguar përgjithmonë nga një vend ku ata nuk besojnë në mua. Për më tepër, në atë kohë RPL ishte liga e 6-të në Evropë”.
Mediat raportuan se Lokomotiva pagoi 3 milionë euro për ju?
“Edhe unë u befasova nga kjo shifër, por drejtori sportiv i Lokomotivës (atëherë Thomas Zorn) më siguroi se më kishte ndjekur prej kohësh dhe e dinte potencialin tim. Meqë ra fjala, më duket se jam studenti i fundit i AEK-ut që kam arritur të shkoj në një kampionat tjetër dhe po ashtu për një shumë të konsiderueshme. Jam krenar për këtë fakt”.
Si e përshkruani periudhën e fillimit te Lokomotiva?
“Kur mbërrita, skuadra kishte vetëm një mbrojtës të majtë, Tiknizyan. Zorn supozoi se Nair dhe unë do të luanim me radhë, por dy javë pas transferimit tim, gjermanët u larguan dhe ne filluam të luanim një lloj tjetër futbolli. Kur ndryshojnë trajneri dhe drejtuesit, gjithçka që u tha më parë nuk ka rëndësi. Ne duhet të provojmë gjithçka përsëri”.
Në moshën 19-vjeçare keni mbetur vetëm në një qytet të panjohur.
“Pjesërisht. Gjëja kryesore është se kuptova se duhet të filloj të luftoj dhe t’i tregoj vlerën time trajnerit të ri. Unë e kuptoj shumë mirë që nëse ka një ndryshim të vogël në nivel mes meje dhe një djaloshi rus, ai do të luajë. Ky është realiteti, e pranoj dhe do të përpiqem të jem më i mire”.
Kur mbërritët për herë të parë te Lokomotiva, tifozët ishin të pakënaqur që morët numrin 12. E kupton pse?
“Kur erdha për herë të parë në klub, më dhanë një tabelë me numra dhe më thanë të zgjidhja një. Në të gjitha skuadrat e mia kam pasur numrin 12, me të ka luajtur idhulli im Marcelo. Prandaj, pa u menduar, e zgjodha. Nuk e dija që 12 është numri i tifozëve të Lokomotivës. Këtë e kuptova vetëm kur pati një reagim të gjerë. Ky është një moment shumë i rëndësishëm për ta, kështu që para fillimit të këtij sezoni e ndryshova numrin tim në 21. Nuk është e vështirë për mua të ndërmarr një hap të tillë, gjithçka është në rregull”.
A jeni i kënaqur me pozicionin tuaj te Lokomotiva?
“Qëllimi im është të luaj më mirë dhe më shpesh. Jam i kënaqur me mënyrën se si e kalova fundin e pjesës së parë të sezonit. Sot jam lojtar i Lokomotivës, por askush nuk e di se çfarë do të ndodhë nesër”.
Meqë ra fjala, dukeni i dobët. A nuk është ky një problem për kampionatin tonë të vështirë?
“Preferoj të punoj në gjëra që mund të më bëjnë më të shpejtë, më fleksibël dhe më teknik. Unë nuk jam një ‘bodybuilder’ për të mbajtur masë muskulore. Në artet marciale, masa nuk luan gjithmonë një rol, mund të fitohet me dinakëri dhe teknikë. Një futbollist i dobët mund të jetë i mirë për shkak të inteligjencës së tij”.
Kush është më i forti te Lokomotiva?
“Më i madhi është padyshim Dzyuba. Për sa i përket muskujve, Tiknizyan dhe Suleymanov. Timur është një kafshë totale, muskujt e tij janë të dukshëm në të gjithë trupin”.
Cilat ishin përshtypjet tuaja të para për Rusinë?
“Do të jem i sinqertë, kisha një mendim se djemtë rusë janë burra të ashpër, të ashpër, të cilët janë pothuajse gjithmonë të heshtur. Të gjithë në Perëndim mendojnë kështu. Por ky mit u shkatërrua në ditën time të parë në Rusi. Rusët janë njerëz shumë të sinqertë, miqësorë. Thjesht duhet të gjeni një qasje ndaj tyre”.
Si jeni me rusishten? Jeni duke marrë mësim?
“Unë nuk kam një mësues, marr gjithçka vetë. Po, nuk mund të komunikoj ende rrjedhshëm në rusisht, por e kuptoj atë që më thonë. Në Moskë, shumë institucione dhe dyqane flasin anglisht, kështu që nuk ndjej ndonjë shqetësim. Por gjatë 2-3 muajve të parë në Moskë, unë u ndalova nga policët e trafikut dy here, këtu u nervozova”.
Keni lindur në Athinë, por luani për kombëtaren shqiptare. Cila është kombësia juaj?
“Shqiptare. Fakti që kam lindur në Athinë nuk më bën grek. Unë kam shumë miq atje, flas greqisht dhe e dua këtë vend për mundësitë që ka dhënë për mua dhe familjen time. Por unë e dua më shumë Shqipërinë time të lindjes. Unë jam patriot i atdheut tim. Kur shoh flamurin shqiptar dhe komunikoj me bashkatdhetarët mbushem me një ndjenjë krenarie”.
Si përfundoi familja juaj në Greqi?
“Babai im punonte si ndërtues dhe kur ishte i ri u transferua në Greqi. Më pas u kthye në Shqipëri, u martua me nënën time dhe e solli të jetonte me të. Ata shkuan në Greqi në kërkim të një jete më të mire”.
A nuk ishte e vështirë për familjen tuaj të lëvizte nga një vend mysliman në një të krishterë?
“Shqiptarët me të vërtetë janë kryesisht myslimanë. Por familja ime është nga një rajon ku të gjithë janë katolikë. Kjo është rreth 10-15% e popullsisë së përgjithshme të vendit. Prandaj, në Greqi nuk kishte vështirësi në aspektin fetar”.
Ju jeni student i AEK-ut. A ju kujtohet se si keni bërë debutimin tuaj në futbollin e të rriturve?
“Sigurisht. Loja ime e parë doli nga hiçi. U stërvita me qetësi me bazën, duke kuptuar se duhej ende të prisja dhe të prisja debutimin tim. Por papritmas nuk ishte i gatshëm mbrojtësi kryesor i majtë dhe pak ditë më vonë ishte derbi me PAOK-un! Kur hyra në fushë, në 10 minutat e para po përpiqesha të kuptoja se ku isha”.
Atëherë AEK-u drejtohej nga Massimo Carrera. A e dini se ai është një trajner kulti për Rusinë?
“Po, isha i vetëdijshëm që Massimo adhurohej këtu. Gjëja më e rëndësishme që më bëri përshtypje tek ai ishte ndershmëria e tij. Ishte i sinqertë me të gjithë lojtarët, edhe me të rinjtë. Kjo është arsyeja pse ne punuam shumë dhe dolëm për të luajtur për të para së gjithash. Kur Carrera u pushua, trajner u bë ndihmësi i tij grek. Kur i tha lamtumirë, Massimo i tha: ‘Mario duhet të luajë sa më shumë që të jetë e mundur’. Unë do t’i jem gjithmonë mirënjohës për një qëndrim të tillë”.
Futbolli grek njihet për tifozët e tij të çmendur. E keni hasur?
“Sezoni im i parë në futbollin e të rriturve ishte gjatë epokës COVID-19, kështu që ne luajtëm pa tifozë. Por kur patëm rezultate jot ë mira, vetë tifozët erdhën në kampin tonë, rreth 50 persona. Ata dolën në fushë dhe filluan të na bërtasin: ‘Ju luani si vajza! Ne do t’ju thyejmë këmbët nëse vazhdoni kështu! Nuk jeni të denjë të vishni fanellën e AEK-ut!”
“Ata e organizuan këtë shfaqje para ndeshjes me Arisin. Ajo ndeshje ishte shumë e rëndësishme sepse ne po luftonim për një vend në Ligën e Konferencës. Ndeshja ishte jashtë , ne kryesuam gjatë gjithë ndeshjes 2-0, por në fund pësuam tre gola. Kur mbërritëm në shtëpi, në bazë, u përpoqëm të dilnim me vrap nga autobusi sa më shpejt që të ishte e mundur dhe të hipnim në makinat tona. Por tifozët ishin tashmë gati, vezët fluturuan menjëherë drejt nesh. Ishte disi e çmendur. Të gjitha makinat u bënë të verdha”.
Këtë vit jeni në Evropian me kombëtaren shqiptare. Çfarë lloj emocionesh janë këto?
“Unë nuk mund t’i krahasoj këto ndjenja me asgjë në jetën time. Pashë gëzimin e miliona shqiptarëve, ky është shpërblimi më i mirë në jetë. Nuk e di nëse jemi heronj, por jam i lumtur që mundëm ta bënim të gjithë vendin krenar”.
Dhe së fundi, ku do të jetë Mario Mitaj pas një viti?
“Gjëja më e rëndësishme është ta mbyllim mirë këtë sezon me Lokomotivën. Dhe kështu, kush e di, ndoshta më vonë do të përfundoj në një nga 5 ligat më të mira në Evropë”.
