– Requiem për Artan Bushatin –
Nga Gëzim Podgorica
Pasditen e kësaj të martë, një telefonatë e Lidrës më solli në vëmendje një përvjetor të hidhur: Dhjetë vjetorin e ikjes së njeriut të mirë, të zot dhe shoqërisht të pazëvëndësueshëm, Artan Bushatit. Nuk është se e kisha harruar, kurrsesi, por telefonata më mbështolli me një atmosferë dhimbjeje për një mungesë kaq të gjatë të mikut tonë të çmuar. Rrugëtimi i këtyre dhjetë viteve për të afërmit dhe miqtë e Tij sigurisht që ka qënë shumë i vështirë, por kur mendon se profili i tij ishte i plotësuar, dhimbja vërtet është e rëndë, por është një dhimbje krenare.
Një sfidant i lindur që kishte sfiduar shumëçka, por që nuk mundi dot të sfidonte pikërisht atë që duhej më shumë: Sëmundjen që i ndërpreu jetën. Por si të gjithë tokësorët e tjerë, edhe ai nuk kish zgjidhje dhe zgjedhje tjetër, veçse t’i drejtohej qiellit.
Me një sportivitet të pazakontë ai dijti aq mirë ta përballonte jo vetëm sëmundjen e rëndë, por edhe ndarjen. Në kafet e ditëvë të fundit, më tha një paradite të nxehtë fundgushti tek veranda e Juvenilies : Nuk e duroj dot kurajon fallco që më japin, duke më thënë: hajt se je më mirë. Prandaj sot kam vendosur t’i ul në tavolinë të gjithë dhe të bëj një bashkëbisedim edhe ndarjeje, duke lënë jo thjesht amanete, por porosi që mendoj se duhet t ‘i jap si zot shtëpie.
Heshta për një kohë të gjatë, duke u munduar të gjej disa fjali që të dilnim të dy nga situata që u krjiua pas një bisede shumë realiste, por të vështirë në përmbajtjen e saj. Mjekët kishin përcaktuar një fund shumë të shpejtë dhe ai megjithëse nuk kishte patur komunikim me ta, kish ditur ta lexonte saktësisht gjendjen e tij. E ndjente se ditët po shkurtoheshin me shpejtësi vrastare dhe guximshëm po përballonte çastin më të vështirë të jetës. Ndërsa Lidra nuk pranonte kurrsesi dhe me plot të drejtë të bëntë biseda ndarjeje me të, ai me 26 gusht e uli përballë vetes në spitalin e Shkodrës dhe ndante mendimet për të ardhmen e saj dhe të vajzave: Sindit dhe Nensit! Duhet një kurajo e madhe që me plot qetësi dhe forcë të pranosh me guxim ndarjen dhe të bisedosh me një vizion shumë të emancipuar për vazhdmësinë e jetës së familjes që le pas. Ishin biseda të panegociueshme, të paravendosura e të mirëmenduara nga njerëz si ai, me botë e shpirt të madh, por edhe me një forcë të madhe karakteri.
Mund të kujtosh shumëçka nga jeta e Artanit, por jo rastësisht u ndala tek ky moment i dhimbshëm, jo thjesht për faktin se e kujtoj në detaje, por për atë mbresë të jashtëzakonëshme që më ka lënë forca dhe karakteri i tij. Duhen njerëz me botë të pasur shpirtërore e sfidantë të lindur, që qetësisht të presin ndarjen nga jeta dhe të përcjellin mesazhe si ato që dinte të përcillte Artan Bushati.
Forca e madhe e karakterit e karakterizoj edhe në punën e tij si trainer i sukseshëm e plot me gjurmë pozitive si tek Vllaznia, Elbasani dhe në mënyrë mjaft të spikatur edhe tek kombëtarja e Shpresa.Rezultate, arritje që janë shënuar në memorin futbollistike, sportistë që rriteshin dhe konsolidonin të ardhmen e tyre, nën dirigjimin e një traineri që luante me një partiturë shumë profesionale e të mirëmenduar.
Nuk e di sesi ai do të përjetonte sot gjendjen në të cilën është Elbasani për të cilin u investua intelektualisht dhe shpirtërisht. Kurrsesi një trainer plot ambicie dhe me një vullnet të hekurt për punë do të mund të pajtohej që skuadra me emër të madh në futbollin shqiptar të jenë në eliten e futbollit shqiptar, apo edhe më keq. Nuk mund të pranonte jo thjesht për ambiciet e tij si trainer, por mbi të gjitha për kredon sportive që duhet të kenë qytete si Shkodra dhe Elbasani, aq shumë kontribues në futbollin shqiptar, me emra të mëdhenj e të papërsëritshëm. Futbolli ishte dashuria dhe dhëmbja e Artanit, ndaj ishte i sukseshëm dhe i gjithëpranuar nga mjedisi sportiv.
Artani e ka lënë emrin e tij aty ku duhet, në memorin e qytetit të tij të Shkodrës, por edhe të Elbasanit dhe më gjerë, pasi ishte shpirtërisht i dhënë pas botës së madhe të futbollit dhe asaj i dedikoj gjithshka çfarë duhej dhe çfarë ai dinte. Në jetën e shkurtër, por shumë intensive, tek futbolli la një emër të spikatur, por edhe tek studentët imponoj natyrshëm profesorin vullnet plotë e të ditur.
Iku qetësisht dhjetë vjet më parë, duke marrë me vete humorin që e kishte një tipar të vetvetishëm të jetës së tij që nuk iu nda deri në çastet e fundit, duke i dhënë ikjes së vet një vello fisnike që pak kush e merr me vete. Mori shumeçka që na mungojnë prej tij. Na mungon krahas humorit edhe kënga e bukur që nuk i ndahej në asnjë çast në gëzimet familjare apo shoqërisë së gjërë që kishte. Na mungon një personazh tipik i botës së futbollit, i ditur, kërkues, rezultativ, një akademik i vërtetë i kësaj loje. Na mungon njeriu me veçori civile të papërsëritshme. Mungon tek familja referenca dhe njeriu i zemrës!
Por përballë këtyre mungesave ne kemi trashëgiminë e emrit të çmuar qa la, ndaj nga lart ku është jemi në paqe me shpirtin e tij, pasi gjurmët e punës dhe të jetës së vrullëshme kanë shumë se ç’të thonë për Artanin…..
